AWVN, VNO-NCW en MKB-Nederland roepen het kabinet op om de compensatie van de transitievergoeding voor alle werkgevers in stand te houden. Dit staat in een gezamenlijke reactie van de partijen op de internetconsultatie over het ‘Wetsvoorstel Beperken van de compensatieregeling transitievergoeding bij ontslag wegens langdurige arbeidsongeschiktheid tot kleine werkgevers’.
VNO-NCW, MKB-Nederland en AWVN roepen het kabinet op om de compensatie van de transitievergoeding voor alle werkgevers in stand te houden. Dit draagt bij aan een minder zware belasting van het vaste contract, wat de arbeidsmarktpositie van veel mensen verbetert.
Lees de volledige reactie hier.
In de reactie wordt allereerst stilgestaan bij de oorsprong van de transitievergoeding en het feit dat deze ook verschuldigd is bij een beëindiging wegens langdurige arbeidsongeschiktheid. Al bij de invoering is dit door werkgevers als onrechtvaardig ervaren. Zij hebben dan immers, zoals de Wet Verbetering Poortwachter voorschrijft, al twee jaar in de re-integratie van de medewerker geïnvesteerd. De kosten van de transitievergoeding komen daar nog bovenop. Ongeacht of de werknemer deze vergoeding daadwerkelijk voor zijn transitie inzet.
Transitievergoeding na twee jaar ziekte wringt
Bij invoering van de compensatieregeling transitievergoeding is erkend dat de transitievergoeding na twee jaar ziekte ‘wringt’ en dat een compensatie voor werkgevers hiervoor op zijn plaats is. Deze compensatieregeling wordt door alle werkgevers samen betaald, eerst vanuit de Awf en inmiddels vanuit het Aof. Het na slechts een paar jaar afschaffen van deze compensatieregeling, zonder het neerwaarts bijstellen van de Aof-premie, verkleint het vertrouwen van werkgevers in de overheid.
Flinke extra kostenpost
Het beperken van de transitievergoeding tot kleine werkgevers leidt daarnaast voor middelgrote en grote werkgevers tot een flinke extra kostenpost. Deze komt namelijk naast de kosten voor loondoorbetaling bij ziekte en bijkomende re-integratieverplichtingen. Al deze kosten samen zorgen voor een zware belasting van het arbeidscontract. Werkgevers zullen hierdoor terughoudender zijn bij het aanbieden van een vast contract. Zeker aan werknemers van wie zij inschatten dat zij een hoger risico op arbeidsongeschiktheid hebben.
Bovendien zal het laten vervallen van de compensatie van de transitievergoeding zorgen voor een toename in het aantal slapende dienstverbanden. Op grond van het Xella-arrest zijn werkgevers verplicht om onder omstandigheden mee te werken aan het beëindigen van een slapend dienstverband, onder toekenning van een transitievergoeding. Deze norm van goed werkgeverschap zal voor een deel van de bedrijven niet meer op de huidige wijze worden ingevuld. Dit leidt tevens tot rechtsonzekerheid, omdat opnieuw jurisprudentie moet ontstaan over de omgang met slapende dienstverbanden. Voor zowel werkgever als werknemer is dit zeer nadelig.
Alternatieven afschaffing compensatieregeling onvoldoende onderzocht
Tot slot menen VNO-NCW, MKB-Nederland en AWVN dat de alternatieven voor de afschaffing van de compensatieregeling onvoldoende zijn onderzocht en onderbouwd. De situatie van langdurig arbeidsongeschikten verschilt wezenlijk van de situatie van werknemers die niet langdurig arbeidsongeschikt zijn. Nu geen sprake is van gelijke gevallen, hoeft ook geen sprake te zijn van gelijke behandeling; een alternatief kan daarmee wel degelijk zijn dat mensen na twee jaar ziekte geen transitievergoeding meer ontvangen.
